Kediler doğanın başyapıtıdır. Leonardo da Vinci
Kediler üzerine ne zamandır yazmak istiyordum. İlham desen hep var ama iş bu canlının muhteşemliğini yansıtacak kelimeleri bir araya getirebilmekte… Kendinden bu kadar emin ve kendine bu kadar aşık edebilen başka bir hayvan var mı? Şairlerin ve yazarların en iyi arkadaşı… Edebiyata, sanatın pek çok türüne hatta pilates, yoga gibi aktivitelere de sızmış bir canlıdan bahsediyoruz burada. Yani düşünsenize öyle bir canlı ki, politik gündemi bile belirleyebiliyor, canı isterse trafoya giriyor, elektrikleri kesiyor falan 🙂
Aylar öncesinden kararlaştırılan bu tatili iple çekiyordum. Sardunya’dan bir iki plaj fotoğrafına bakınca işte budur dedim. Biletler alındı rezervasyonlar yapıldı, araya bir Türkiye ziyareti girdi derken sonunda gittik. 
Bir şehre yerleşmek için üç kriterim var; palmiye, limon ve zeytin ağaçlarının varlığı! Yani iklimi…. Fakat şimdilerde listeye bir madde daha girdi. Kütüphane! Yaşadığım şehirde favori mekanım kütüphane desem bana inanır mısınız? Fransa’ya taşındığımızda ilk yaptığım şey kütüphaneye üye olmaktı! Yaz ayları hariç haftada en az bir kere gitmeye çalışıyorum. Kütüphaneyi yalnızca sunduğu olanakları, etkinlikleri, kitapları ve multimedya çeşidi için sevmiyorum. Binanın mimarisinden başlayan bir cazibesi var, kendimi iyi hissettiriyor. Bu devirde benden başka çıkar mı acaba kütüphane meraklısı bir başka deli?
Leylek bir süredir havada olduğundan blogu da ihmal etti. Temmuz ayı, annem ve arkadaşıyla batı Fransa’yı tavaf etmekle geçti. Chenonceau şatosu ve daha önce yazdığım (
Bu sorunun zıttını çok duyuyorum: “Neden çocuk istemiyorsunuz? Çocuk çok güzel bir şey”. Bu soruya sonunda insanların meraklı burunlarını birkaç dakika sokmalarını engelleyen bir yanıt keşfettim: “Çocuk sahibi olmanın ne demek olduğunu bilmediğim için ne kaçırdığımı bilmiyorum yani ortada üzüntü ve pişmanlık yok. Tadını bilmediğim bir yemek için ne büyük bir lezzeti kaçırıyorum diyemem değil mi?” Bu yanıt üzerine bir an es veriyorlar. Sonra yine “ama…..” diye başlıyorlar. Ortam müsaitse, yani tartıştığım kişi kaldırabilecekse “Doğurganlığımın olması illa ki bu yeteneğimi kullanmamı gerektirmiyor? Her kadın anne olmak zorunda mıdır? Bence hayır. Dişi bir hayvan da üreyebilir, bunun mucizeyle alakası yoktur.” Bu yanıttan sonra yüzlerde oluşan ifadeyi görünce şahsen ben çok eğleniyorum. Çünkü bu annelik Türkiye’de özellikle öğretilmiş bir şey. Her kız/kadın önce gelin olmak/evlenmek ardından da anne olmak üzere yetiştiriliyor. Dolayısı ile karşı argümanlar soğuk duş etkisi yapıyor.
